จากผู้จัดการโรงงาน สู่คนขับแท็กซี่

การล่มสลายของชายธรรมดา

ฉันได้ดูวิดีโอนี้ตอนกลางคืน ในอพาร์ตเมนต์เมืองซานฟรานซิสโก ขณะฝนตกเบาๆ หน้าต่างมีเสียงกระซิก เขาดูเหมือนคนธรรมดาคนหนึ่ง — เคยเป็น副厂长 ในเฮเบ이 ก่อนจะกลายเป็นคนขับแท็กซี่รายได้วันละ $100 เขาไม่ยอมเผยชื่อ แต่เรียกตัวเองว่า ‘เจี้ยวเหลี่ยนชงเซิง’ (เกิดใหม่จากซากปรักหักพัง) สิ่งที่ทำให้ฉันสะเทือนใจไม่ใช่แค่ความเศร้า…แต่มันกลับรู้สึกธรรมดาเกินไป

เขาเคยมีทุกอย่าง: งานคงที่, รถหรู, ไม่มีหนี้บ้าน, และลูกสาววัยห้าขวบที่เขารักมาก เป็นปี 2020 เขาเข้ามาลงทุนในคริปโตด้วยเงิน $10,000 — ไม่ใช่เพราะหมดหวัง แต่แค่อยากรู้อยากเห็น การชนะเล็กๆ ก็เพียงพอให้เขารู้สึกว่า ‘ฉันควบคุมได้’

แต่นั่นก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นของการเผาไหม้ช้าๆ

การเผาไหม้อย่างเงียบๆ จากเลเวอเรจ

คริปโตไม่ทำลายเขาในวันเดียว มันกลืนกินเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไป — เช่นน้ำซึมผ่านคอนกรีตแตก

เขาเริ่มจากการเทรดแบบปกติ จากนั้นก็เปลี่ยนไปใช้สัญญา futures โดยใช้เลเวอเรจถึงระดับ 10x และแล้วก็ถึงระดับ 50x โดยไม่มีความรู้สึกแปลกใจใดๆ เขาใช้วิธี ‘ปลอดภัย’ เมื่อก่อน…จนกระทั่งความหวาดกลัวมาเยือน: ‘แค่วางไว้นิดเดียว ก็จะฟื้นกลับมา’

และเขาก็รอโดยไม่มี stop-loss, โดยไม่มีแผนถอนตัว เพียงแค่มอบความหวังให้อัลกอริธึมไร้มนุษยธรรม

ยอดเงินขาดหายไป \(3 ล้านเหรียญ จากการกู้ยืมหลายรอบ — จากเพื่อน พ่อแม่ พี่สาวเองก็ขายบ้านราคาเพียง \)70,000 เพื่อช่วยเหลือ

อะไรทำให้ฉันนอนไม่ง่วง? มันไม่ใช่ว่าเงิน เพราะอะไร? เพราะความไว้วางใจถูกทำลายอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะฟื้นได้

การโกหกว่าจะอยู่รอดตลอดกาล

เพื่อเอาชีวิตไว้ เขาโกหก

• กับเจ้าหนี้
• กับญาติ
• กับภรรยาของเขา แต้มเตือนของแต้มละครบ้าง…จนกระทั่งเพื่อนหนึ่งบอกภรรยาของเขาหมดเลย เธอลาจากเขาเมื่อสองเดือนก่อนพร้อมลูกสาว ข้อความสุดท้ายจากพ่อของเขา? ‘บ้านหลังนี้ไม่มีทางสำหรับนายอีกแล้ว’

ฉันเคยเห็นภาพจำแนวนี้มาก่อนในการศึกษา: เมื่อมนุษย์เสียการควบคุมเครื่องมือบริหารความเสี่ยง เช่น margin trading, DeFi Protocols… มันไม่ได้มีแค่อากาศแห้งเนื้อร้ายของผลกำไรเท่านั้น — มันทำลายตนเองไปโดยสมบูรณ์

มันไม่ใช่อารมณ์โลภอย่างเดียว มันคือ ภาพลวงตาของการควบคุม ในตลาดที่เต็มไปด้วยอารมณ์คล้ายชะตากรรมแทนการทำงานตามตรรกะจริง ๆ

จะช่วยใครให้อยู่รอดได้อีกไหม?

เมื่ออินฟลูเอนเซอร์หลิงเซียวเสนอเงิน ¥50,000 และสนับสนุนมูลค่าเดือนละ ¥5,000 เพื่อหยุดเขาจากการกลับไปลงทุนคริปโต…บางส่วนของฉันเข้าใจทำไมบางคนถึงยอมทำเช่นนั้น * The kindness mattered.* The irony? คนคนนี้เคยช่วยเหลือผู้อื่นมายาวนานในช่วงตลาดหมวกทอง…ตอนนี้กำลังขอความช่วยเหลือเหมือนการไถเงินเพียงเพื่อล้างบาปของตนเอง. The truth is deeper: you can’t pay off emotional debt with cash flow diagrams or yield farming strategies. The mind doesn’t reset after trauma just because you’re not losing money today. The real question isn’t can we rescue him, but do we want systems that make such rescues necessary at all?

A Call to Build Better Systems

As someone trained in AI-driven market modeling and blockchain analytics, I know that transparency shouldn’t be optional—especially when real lives hang on code errors or flash crashes.

We have tools now—on-chain tracing algorithms, behavioral risk scoring, self-custody education—that could flag dangerous patterns before they become personal catastrophes.

But tech alone won’t stop people from chasing ghosts.

What we need is empathy embedded into design—the kind that asks not only ‘how much profit?’ but also ‘what will this cost you tomorrow?’ r

So let’s stop idolizing volatility as freedom. Let’s start valuing resilience over returns. Let’s build platforms where dignity isn’t lost when your portfolio drops below zero. You’re not broken because you traded too much. You’re human because you believed. And maybe that belief deserves protection—not punishment.