Nakaupo ako sa harap ng bintana labas ng lakefront—3:47 a.m., mainit pa ang kape, at ETH ay nasa paligid ng $3,180. Lumiliwanag ang screen parang tibok ng puso. Hindi dahil sa volatility—kundi dahil may mas malalim na bagay na nagbabago.
Ang market ay hindi lang gumagalaw—nakikipag-ugnayan muli.
Una: Guotai Junan International ay pinahintulutan na mag-alok ng serbisyo sa pagbili at pagbebenta ng virtual assets sa Hong Kong. Hindi anumang kompanya—ito ay isa sa pinakamalaking institusyon sa China na bumaba nang buo sa mundo ng digital asset kasama ang suporta ng regulasyon.
Ito ay mahalaga. Dahil ipinapakita nito na hindi nawawala ang tiwala mula sa institusyon—kundi nagbabago lang ito. At kapag simulan na nila iisipin ang crypto parang stocks? Ito ay hindi hype—ito ay infrastructure.
Ang Coinbase ay umunlad 10%—market cap na $860B. Ngunit ano ang hindi nila inilalabas: ang pagtaas nitong araw ay naganap noong panahon kung kailan patuloy pa ring nakararanas ng tarif si Bitcoin mining mula kay Trump.
Opo—parehong administrasyon na gustong gawing ‘Bitcoin-rich’ ang America, pero naglagay rin sila ng import duties para sa hardware.
Parang kontradiksyon—pero baka iyan talaga ang design. Protektahan ang lokal na mga negosyo habang pinapapasok ang global capital lehitimo via mga exchange tulad ni Coinbase.
Ito ba’y green light para mag-expose nang pampubliko sa crypto… kahit may problema pa rin si mining?
Mayroon din si DDC na naglunsad ng WIF validator nodes, nag-aalok ng reward mula sa staking—a “SOL version of MicroStrategy” kung sadya mong sabihin.
Walang central team control over funds. Walang whitepaper puno ng jargon. Ito lang ang proof-of-concept: kapag nakaukol na sariling kapangyarihan sa validation, totoo talaga ang decentralization.
Hindi lamang tungkol sa kita—it’s about resilience laban sa kontrol mula itaas.
At oo—nakikinig ako nang tahimik dito simula linggo’t linggo noong umakyat si WIF palayo mula $2 walang aling awit maliban isa lang — isang post kay @CryptoMamaOfThree (hindi kilala pangalan).
Nagpapatuloy si New York City para gamitin ang cryptocurrency para bayaran municipal services — gaya noon lang sinubukan dati lamang nila mga startup.
Imagine bayaran mo iyong parking ticket gamit si USDC o makakuha ka nga bus pass gamit Ethereum-based smart contracts.
Ang lungsod ay sabihin transparent at efficient.
Ang katotohanan? Maaaring ito’y unahan para subukan blockchain nang scale diya-saya at una mangyari ito bilangan ordinaryong mamamayan gamit daily wallets.
Ang malawak nitong epekto? Kung matagumpay, susunod sila iba’t ibanng lungsod—and suddenly decentralized identity gets practical use cases beyond NFTs.
Pero maniwala ka sakin:
yung hindi lahat nga story may headline.
At wala ding alamna lumabas agad agad say Twitter o Telegram.
Nagsulat ako hindi bilang eksperto na humuhukom ‘BUY NOW,’ kundi bilang taong minsan nabaliw lahat yung pera habambuhay dahil sumunod lang akoy biglang bubolbolo—and natutunan ko magpakiramdam.
Nakatulog ako sa gabi… pero ang utak ko? Nag-iiwan ng message sa mga miner sa US.
Sabi nila: ‘Coinbase up 10%?’ Oo naman—pero bakit parang may kababalaghan? Ang Trump mismo nagdudulot ng tarifa sa mining gear… pero pinapayagan ang Coinbase mag-charge ng pambili ng BTC?
Parang sinabi niya: “Ibenta mo ang crypto… pero huwag i-export yung hardware.”
Isa pang mystery: DDC launch ng WIF validator nodes—walang whitepaper, walang CEO, wala lang isang tao sa Reddit na nag-post: “@CryptoMamaOfThree here.”
Pero kahit anong gawin mo… ang community ay nagtitiwala. Parang MicroStrategy pero para sa mga kababaihan na ayaw magpatawa.
New York City? Magbabayad na ng parking ticket gamit ang USDC! Sino ba ‘to? Si Bayanihan mismo — pero may smart contract.
So ano nga ba? Ang alpha ay hindi sa Twitter feed… kundi kapag nakikinig ka habang umuulan ng bagyo.
Ano nga ba ang naghahanda ka? Sabihin mo dito — o baka ako pa ‘yung susunod na @CryptoMamaOfThree.
